سلطان سریر ارتضا!
روزی که آمدی چشم ناامید سرزمینم به فروغ رخسارت رونق گرفت.
آن روز که گام به سناباد نهادی، هر آنچه موجود بود به نفسهای آسمانی ات تبرک یافت.
هنگامی که شمشیرهای نفاق و الحاد یکی پس از دیگری فرود می آمد و گلبرگهای محبین ولایت را نشانه می رفت، تکبیرگویان آمدی و نماز عید فطر را صلای جاودانه بخشیدی.
مولای من! تو خود گفتی :« الامام، الماء العذب علی الظماء»
«امام، آب گوارایی است از پس تشنگی و عطش».
ای زلال روح تشنه ی جرعه نوشان، آن را که از معرفت حریمت بی آب مانده، از دریای وجودت چه نصیب؟
سهم قطره در این میان چیست؟
بگذار بهتر بگویم، از خود گریخته ام، ای آنکه جای جای این خاک مقدس به عطر حضور تو سرافراز است، رسوایم مکن، اگر باورم نکنی کدامین سرا ملجأ و مأوایم خواهد بود.
